Leon duikt weg. De sinaasappel komt met een rotvaart tot stilstand tegen het doek. Het oranje sap druipt van Diego’s gezicht. Dikke slierten vruchtvlees bedekken zijn krullen. Leon zit gehurkt achter een houten stoel. Hij kijkt door de opening tussen het zitvlak en de leuning. Ze maakt wilde handgebaren naar het met sinaasappel besmeurde schilderij en begint paniekerig te krijsen. Ze pakt een geblokte theedoek en wrijft ermee over het doek, zo ruw dat Leon het niet meer aan kan zien. Hij pakt haar hand en laat haar het doek voorzichtig schoon deppen. Haar schouders schokken en haar handen trillen. Uit haar vuurrood gestifte mond komt spuug van het huilen. Leon geeft niets om ruzie. Het maakt haar alleen maar mooier. Door haar dikke, borstelige wenkbrauwen, die een grote zwarte streep boven haar ogen vormen, lijkt ze altijd kwaad. Maar Leon weet wanneer ze echt driftig is. Dan krijgt ze een rode blos op haar getinte slapen en worden haar ogen groot en zwarter dan de kohlpotlood eromheen. “Kom, drink een glaasje wodka met me. Laten we vandaag vergeten en aan morgen denken.”
Ze snikt maar haar schouders schokken niet meer. Leon schenkt twee glaasjes wodka in. “Deze wodka heeft mijn oom zelf gebrouwen. Je zult hem ontmoeten zodra het veilig is om terug te keren. Mijn agenten zitten overal waar Stalin zit. Ik ben de gedoodverfde opvolger van Lenin, het is gewoon een kwestie van tijd, liefste.” Ze slokt de wodka in een keer achterover. “Hoe lang duurt het nog Leon, hoe lang moet ik nog zo leven? Ik word gek, heb je mijn zelfportretten de laatste tijd gezien? Ik schilder dat ik mijn eigen hart uitruk. Ik verlaat niet alleen mijn echtgenoot voor jou, maar ook een veelbelovende kunstenaar. Diego Riviera, ik geloof in hem. Hij wordt wereldberoemd, dat voel ik! Ze zegt het terwijl ze met haar vuisten op tafel stampt. Soms denkt Leon dat er iets donkers in haar schuilt, en ze dat verhult met al die gele, groene en paarse bloemen, al die zilveren armbanden en die weelderige rokken. Als behang over een muur met schimmel en vochtplekken. “Geloof je in het communisme, geloof je in mij?” Ze zegt dat ze dat doet en samen proosten Leon Trotski en Frida Kahlo op elkaar en op het communisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten