Liefde is.. verhuizen!

De ware is soms ver te zoeken


‘Na 78 verhuizingen dacht ik: geen vent meer in m’n leven’

Stefanie Erkan (40) verhuisde haar hele leven lang. Tot haar zoon Mick werd geboren. Nu woont ze al bijna drie jaar op hetzelfde adres. Als ze nog eens besluit te verhuizen, dan maar voor één reden: echte liefde. ‘Het is geen big deal voor mij.’

Ronald is een stuk ouder, we schelen zeventien jaar. Dat geeft me een beschermd gevoel. Straalverliefd zijn we. Mijn hele leven ben ik bij mannen ingetrokken. Nu is het opeens andersom. Ronald komt hierheen. Dat is een hele aparte ervaring voor mij, maar ik vind het best. Wel zit ik met een dilemma. Nu woont hij voor zijn werk in een hotel, niet ver van mij vandaan. Maar over een paar maanden heeft hij vast werk in Poeldijk. Dat is drie uur rijden. Het wordt dus een long-distance iets, of ik moet weer verhuizen. Hij kan sowieso niet hiernaartoe verhuizen, zijn vier kinderen wonen nog thuis.

Door angst achtervolgd
Het is begonnen uit angst. Uiteindelijk werd het een trigger: iedere keer als ik mij onveilig voelde, verhuisde ik weer. Mijn vader was een van de oprichters van de PKK in Nederland. Een activist, die zijn leven lang streed voor een onafhankelijke staat voor Turkse koerden. Leven met hem was een hel. Hij was heel erg dominant en agressief. Ik was zestien toen voor het eerst in mijn leven iemand aan míj vroeg hoe ik mij voelde. Ik was stomverbaasd, weet nog dat ik om mij heen keek of er iemand achter mij stond. Opeens voelde ik vanuit mijn hele lijf verdriet stromen. Mijn tranen kwamen uit mijn tenen, zo diep. In een golf kwam alles eruit. De mishan-delingen, het misbruik, mijn hele verrotte leven.Die dag veranderde alles. De lerares die me had gevraagd hoe ik me voelde, regelde treintickets en onderdak voor mij en mijn broertjes en zusje. We kwamen terecht in een crisisopvang in Enschede, tussen lijmsnuivende kinderen. De angst om herkend te worden door mensen van vroeger, heeft me nog jaren achtervolgd. Rust vond ik zes jaar geleden pas, toen mijn vader overleed.

‘Ik kon niets opbouwen. Een relatie? Oké. maar een vaste rijschool, dokter of groenteboer? Die had ik niet.’

Drie jaar is scheepsrecht
Ik vond altijd: je hecht je niet aan mensen, huizen, dingen. Daarom heb ik ook tien jaar zonder rijbewijs gereden. Waar moest ik rijlessen nemen als ik steeds vertrok? Ik kon niets opbouwen. Een relatie? Oké. Maar een vaste rijschool, dokter of groenteboer? Die had ik niet. Ik woonde nooit ergens langer dan drie jaar, en nu ik er over na denk duurden mijn relaties ook nooit langer. Vriendinnen die een goede band met hun ouders hadden, benijdde ik. Ik wilde dat ook. Ik kreeg tranen in mijn ogen als ik een moeder haar dochter zag knuffelen. Toch had ik niet al vroeg een kinderwens. Eeuwige vriendschappen had ik ook niet. Die horen ook bij fases in je leven. Ik ontgroeide ze, of het contact herstelde zich. Gelukkig maak ik wel snel nieuwe vrienden. Ik ga dan voor 100 procent voor ze, maar besef maar al te goed dat je geen garanties hebt in het leven. Ook niet in een huwelijk. Mijn enige huwelijk had ik met Luuk. Na drie jaar liep het stuk. Maar ik hield er iets heel moois aan over: mijn zoon Mick. En het mooie aan kinderen krijgen is dat dit geluk wel blijvend is.

‘Ik krijg kriebels en flirt met het idee van een nieuwe omgeving’

Frisse wind
Soms zit ik in mijn woonkamer en dan besluit ik ineens de hele boel om te gooien. Muren verven, meubels verplaatsen, volledig van stijl veranderen. Er moet een prikkel blijven. Ik heb het ook als ik Mick naar school breng. Als ik die de apathische blikken van ouders langs het schoolplein zie. Ik krijg kriebels en flirt met het idee van een nieuwe omgeving. Ik kan niet tegen dat huisje-boompje-beestje-gevoel. Dan denk ik, is dit het dan godverdorie! Dat gevoel had ik ook heel erg toen ik met Luuk was. De rust, het ikhoefnietmeer gevoel bracht veel onverwerkt verdriet naar boven. Vroeger vluchtte ik voor mijn leven, nu voor mijn gevoelens. Sinds Mick zie ik ze onder ogen. Hij heeft me gered.Ik heb nooit spijt gehad van al die 78 keren dat ik verhuisde. Ik zag het echt als uitdagingen. Frisse wind. Met volle overtuiging begon ik eraan. Maar op een gegeven moment dacht ik wel: voor mij geen man meer. Ik heb niemand nodig, ik kan het zelf. En ik wist dat ik het ergste al achter de rug had, ik had niets meer te verliezen. Ik besloot, en ging gewoon. Hoe het nu verder gaat met Ronald weet ik niet. Ik geniet er nu gewoon van dat ik een relatie heb. Dat ik iemand heb met wie ik leuke dingen kan doen. Een nieuw project.’

Interview with David La Chapelle

'I would rather create a whole symphony than one great note'

by Shinta Lempers

David La Chapelle (Connecticut, 1969) is benevolent. Taking a stand against
inaccessible contemporary art he believes there’s only one path to follow: the heart. He talks about what moves and inspires him and what made his ongoing project, The Rape of Africa, a reality.

What was the inspiration behind this project?
In 2008 I visited the countries in mid-Africa because I’ve been doing a lot of travelling lately. Working in those countries made me really feel something. The land and the people were very moving and I wanted to use this experience to touch on something relevant. I think mythology and religions are always interpreted differently by each individual. This is my interpretation of Botticelli’s Venus and Mars: the circle between the god of war and the goddess of love, which has always existed and will never change.

Is the photograph a cynical comment on the history of the world?
For me it’s not a cynical comment on history. It’s all human. Every human being has a dark side. There’s always the struggle between war and love, good and evil. You never know which one is going to win next. I chose one continent specifically because it makes this understandable. History tells us it was the people from the western
continent who raped Africa. It was greed that took all the treasures away. You know, Mother Africa is the cradle of civilisation; in the greatest sense Africa stands for the world, to which greed in people is causing damage constantly.

Why did you choose only one photograph?
I didn’t choose a whole series because I don’t want to constantly remake old artists’ artworks. Botticelli’s Venus and Mars really made me feel something special though. It’s epic and really appropriate for my concept. The everlasting battle - and finding a balance - between war and love, is a very interesting subject. I also thought this project needed to be one piece only because it makes it more focused.

Is this project more personal than your fashion photography?
All the editorial work I have done is very personal, I always try to deliver my own message. Although I did make a huge shift in my career stepping out of advertising, moving to Hawaii and working on my artworks. But in the end, it’s the advertising work that made it possible to follow my dream. Everything it brought in I invested in personal projects. In all my work my goal is really to make my message understandable for everyone; to make it elitist is to be selfish. I want to communicate with my photographs, no matter what the subject is.

The photograph has a lot of details and references in it, such as the Sun detergent packages that decorate the wall. I am curious to know if these are actually references to your former mentor and friend Andy Warhol?
There are always little references in my works. In this piece, for instance, there are three soldiers protecting Mars, whereas Botticelli’s painting had four. I replaced the fourth soldier with Damien Hirst’s skull, the ultimate symbol of luxury. So, as to the detergent packages, everything that has repetition is Warholian to me. However, in Africa I came across houses in which people actually use these packages to cover their walls.

Do you think that you have made The Rape of Africa as a theme a novelty in art, and perhaps a source of inspiration for other artists?
I have no idea, but I truly hope so. I hope it appeals to people and it inspires artists not be afraid that aesthetics, nostalgic and romantic themes and following your heart stand in the way of a good artwork. My goal is to reach everyone who loves art. I would rather create a whole symphony than one great note.

Thank you for the interview and I am really looking forward to the outcome of your future project, which you explained will be a new series about paradise as a metaphor for enlightenment.