Bij de Lokatie

B: “Ik kom een fornuisje kopen bij jullie. Bij de Lokatie.”
H: “Kan je wel koken dan?”
B: “Jaahaa, ik heb net mijn uitkering gekregen.”
H: “Niet kopen, Beppy, kóóóken. Of je wel een beetje kunt koken. Ik plaag je maar, snap je?”
Beppy kijkt verdwaasd. “Het is echt drama thuis. We hebben maar twee pitten joh. Echt dráááma. Ik wil lekker kunnen koken.”

Beppy’s oog valt op een ingelijste aquarel die tussen de keukenspullen is beland. Ze pakt het op en houdt het omhoog.

H: “Vind je ‘t wat, leuk ding hoor.” Hermien glimlacht innemend. Ze kijkt weemoedig naar Beppy. Naar de slordige broek in versleten sloffen. Naar de vette grijze haren en de brilglazen vol vingervlekken. Beppy legt de lijst terug en sloft richting het witgoed.

H: “Zullen wij dan maar eens kijken wat we nog hebben staan?” Hermien loopt langs Beppy richting de wasmachines, fornuizen en koelkasten achter in de zaak. Daar zien ze Petra. Petra is een vrijwilligster voor de Lokatie. Ze monteert meubels.

B: “Wie is dat gekke mens daar. En waarom zingt ze zo hard. Ik krijg er pijn van aan mijn oren.”
H: “Beppy toch, dat is Petra. Die werkt hier. Vroeger stond ze met de straatkrant bij de Appie hier om de hoek. Heb je haar daar nooit gezien? Ze kan alleen maar werken als ze haar muziek opzet, kijk die dingen in haar oor. Dat noem je een mp3-speler.
B: “Ja dat weet ik ook wel. Ik ben niet achterlijk. Kom, laat eens zien of je een mooi fornuisje voor Beppy hebt.”

Beppy ziet een gasfornuis met oven staan.

B: “Wat moet dat kosten?”
H: “Vijfenzestig eurootjes Bep. Koopje.”
B: “Koopje? Weet je wel hoeveel dat in guldens is?
H: “Dat kun je zo toch helemaal niet berekenen, alles is veranderd, ik verdien ook meer sinds de..
B: “Nou, mij ken je nog wel meer wijsmaken. Ik geef je er een geeltje voor. En je kan een keer spinazie met blinde vinken bij me komen eten.

Hermien aarzelt. Mensen proberen altijd af te dingen bij haar. Ze weet niet of het komt door haar grijze haar en elfenblauwe ogen. Of is ze gewoon te vriendelijk? Ze wil net op Beppy’s aanbod ingaan als Petra hun aanwezigheid opmerkt.

P: “Das een mooi dingetje hoor”. Petra wijst met haar schroevendraaier naar het fornuisje. Opnieuw die verdwaasde blik.
H: “Deze mevrouw heeft er vijftig euro voor over. Wat vind jij, Petra? Jij hebt ‘m tenslotte in orde gemaakt, is het niet?”
P: “Dat fornuis? Ze kijkt bedenkelijk. “Is een hele goeie, hoor. Vijfenzestig is een vaste prijs.”
B: “Hermien, jij bent hier toch de baas", zegt ze zachtjes terwijl ze met argusogen naar Petra kijkt.
H: “Ik maak de prijzen niet, Bep. En bovendien, je hebt net je uitkering. Wat maakt vijftien euro meer nou uit?”

Beppy loopt rood aan. Ze neemt haar bril af en wrijft de glazen ervan driftig langs haar jas.

B: “Vijfenvijftig”.
H: “Sorry.”
B: “Zestig.”
B: “Vijfenzestig”

Hermien kijkt vreemd op. “Verkocht”, zegt ze enthousiast en slaat haar armen in de lucht. Beppy zegt dat ze blij is dat ze het fornuis voor die prijs heeft gekregen. Ze gaat thuis meteen lekker koken voor zichzelf. En Puk, haar hondje, die krijgt ook heus wat.

B: Maar eerst kopen hè, en dan koken. Ze glimlacht naar Hermien. Haar linkerglas is nu helder, de rechter nog steeds vuil. Hermien ziet niet of Beppy knipoogt of met haar ogen knippert.