Niet dat het ook maar iemand een ratsass uitmaakt, maar toen ik het hoorde was het even na twaalven, verkeerde ik niet meer in nuchtere toestand en stond op het punt om mijn bedje te spreiden. De roes waarin in verkeerde werd overspoeld door een nieuwe, overweldigende roes.
De moijitos die ik eerder die avond dronk waren er de oorzaak van dat ik de informatie die mij werd aangeboden niet meteen kon ontleden. Er klonk maar één boodschap door en deze herhaalde zich constant, in de woonkamer door mijn gasten, op televisie, op internet en in mijn hoofd: Michael Jackson is overleden.
Het is half twee. We houden een kleine ceremonie; het voltallige album van Dangerous knalt door de speakers, de tv staat op mute maar we durven het nog niet aan om CNN af te zetten. Mijn facebook wordt geupdate, er worden telefoontjes gepleegd en smsjes verstuurd. Mijn zusje meldt dat een stukje in haar nu ook gestorven is. Ik mag van haar niet zeggen dat ik nu naar In the Closet luister. Nu moet ze huilen, ze is fan, dat weet ik toch? Ik ook, typ ik en druk op reply.
Mijn geliefde en ik besluiten de avond de bezegelen met Thriller, en we beseffen dat we elkaar nog hebben.
Tegen de tijd dat we wakker worden bericht NU.nl, dat het toch echt officieel is. Ik druip af naar de badkamer en stel vast dat iemand in de aangrenzende slaapkamer Smooth Criminal afspeelt. Op TMF is een MJ special te zien die bruut wordt onderbroken door een incapabele Saar, die pretenteert te kunnen presenteren. Een beller die meldt dat zelfs zijn moeder Michael Jackson kent, en die is nog wel Marokkaan! Shit man, dit is weer typisch de stuitende muziekzender. De rest van de dag kijk ik reportages, de één smakeloos (RTL Boulevard), de ander subtiel en MJ-fahig. (Ned 3)
Om half één stop ik met kijken, googlen en lezen. Niks geen treurige gedachten, en de media heb ik niet nodig. Ik ga zitten en vereeuwig mijn bewondering, verdriet, trots. Ik schrijf het van mij af.
At 25 years motown: first live performance of Billy Jean ever !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten