Dit is niet een sfeerimpressie van het vijfjarig jubileum van de VVM, de Vereniging voor Verlegen Mensen. Het betreft hier ook niet de supriseparty van een Vaalse fanfaresecretaris die 52 is geworden. Nee, het is vrijdagavond en ik ben op Solar Weekend in Roermond.
Ik benijd het duo in de donkere legertent naast de campingdisco. De twee zien er uit alsof hun enige zorg is om op tijd de cd's te verwisselen. Ik moet mij bezig houden met vragen als: heeft iedereen in mijn gezelschap het naar zijn zin? Wanneer treedt Nobody Beats The Drum op? Is dat podium Mainstage of House? Zal ik vanavond toch maar nuchter blijven? Waar is nu toch die timetable? Zal ik nu mijn jasje uit de tent gaan halen of duurt dat te lang en mis ik dan...
Keuzevrijheid was tot de Ontzuiling niet vanzelfsprekend. Je hoefde niet lang na te denken over welke krant je las en met wie je 'tot de dood ons scheidt' de rest van je leven aardappelen at. Voor mij zit een vrouw, laat ik haar Bep noemen, die zich weinig kan voorstellen van mijn voortdurende keuzekwelling. Bep zal Jan ontmoet hebben in 't Cafe in Guttekoven. Nu zitten ze hier, dertig jaar later. Keuzes zijn er nauwelijks meer gemaakt. Ja, in de jaren 90 stapten ze eens over op die blitse cd's. Jan verloor nog wat meer haar en besloot tot een schuine lok over zijn hoofd. En Bep schafte een mobiele telefoon aan. Voor de veiligheid.
Net als het leven stellen festivals je constant voor een keuze. Je ziet bezoekers vertwijfeld om zich heen (Waar is iedereen? Welke Dixie is het schoonst?) of naar hun tijdschema kijken. Beveiligers kijken nauwlettend naar voorhoofden. Nerveuze pillensmokkelaars. Fakkelbrigade weet niet of ze ook die oude Opgezwolle-shit moeten doen. En ik? Ik gooi mijn tijdschema dit jaar weg. Als je niet weet welke opties er zijn heb je er maar één: het toeval. En onbegrensde vrijheid.
Ik voel opeens sterk de behoefte om The Soca Boys op te zetten. Van uit de tijd dat ik nog niet hoefde te kiezen.
- Posted using BlogPress from my iPhone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten