Hergebruikt idealisme

Zaklampen scannen de stoepen. Een berg vuilniszakken voor een grote supermarkt trekt aandacht. De groep stevent erop af, het enthousiasme is goed voelbaar. Zo voelde Sjakie zich dus in de chocoladefabriek. De vuilniszakken worden zorgvuldig van hun knoop ontdaan, zodat ze later weer dichtgemaakt kunnen worden. “We laten de boel meestal netter achter dan hoe we het aantroffen.”

Ik kijk naar de documentaire over Freegans, mensen die zich verzetten tegen de massaconsumptie en verspild eten uit vuilniszakken nuttigen. Een operazangeres toont fier haar buit: verpakte gesneden sla (eigenlijk houdt ze niet van verpakte sla, het heeft zo’n raar smaakje), bagels, olijfolie en een tijdschrift. De olijfolie is het juweeltje.

Na de film loop ik met een vriendin naar huis. Ze vertelt me over Eddie Vedder.
“We have a greed on which we agreed”. Ik vind het een mooie zin en thuis luisteren we verder. Ik denk aan de Freegans. Grote idealen komen ergens uit voort. Er werd gezegd dat velen van hen slachtoffer zijn geworden van het Amerikaanse kredietsysteem. Ze verloren hun baan, raakten hun huis kwijt en gingen op zoek naar alternatieven. Zo kwamen zij terecht bij ecologische gemeenschappen. Maar in hun ogen woedde ook iets anders. Iets dat veel dichter bij de mens staat dan idealisme. Hebzucht.

Een container vol weggegooide spullen van studenten. De Freegans staan er als geitjes aan het hek bij een kinderboerderij omheen. Ze voelen wat ik voel tijdens de uitverkoop, op een rommelmarkt of in een net ontdekte hippe winkel waar het ook nog eens uitverkoop is. Ogen scannen de spullen, je weet precies welk item jij gaat wilt. Als een havik ga je erop af.

Hebzucht is een zonde die nooit vervuld raakt. De secondelijm, bezem en de aardbeien uit de vuilnisbak belanden op de stapel andere overbodige spullen bij de zelfgeproclameerde utopist thuis. Hergebruik, inderdaad. Van de massaconsumptie. Dat wel.